"Pan Lodowego Ogrodu" pióra Grzędowicza (I, II i I

Lara

...cóż ja sprawdzałam xDDD <ale ciii bo Avi zatłuczee>

Rvianna

I co??? xD

Avarati

Lara

Nie, nie teraz xD...kiedyś, dawno...i fakt Craig to 100% facet xD

Avarati

Brawo! Polać tej pani!

Lara

xD byle nie po głowie Razz

Avarati · Wysłany: Pon 11:49, 01 Mar 2010 Temat postu:

Najwyżej umyjesz sobie słomę na głowie czyt. włosy:P

Rvianna · Wysłany: Pon 17:41, 01 Mar 2010 Temat postu:

Mocne to było Razz

Ale Laro, współczuję tego sprawdzania... chociaż, to musiało być przyjemne Smile

A Lara owszem. I wyszło, że to jednak facet... Twisted Evil

Proszę edytować posty.
Atrita

Avarati · Wysłany: Pon 19:50, 01 Mar 2010 Temat postu:

Śmierć elektronice!

Recenzja „Pana Lodowego Ogrodu. Tomu 3” Jarosława Grzędowicza.

Zgaście komputery, porzućcie komórki! Przynieście z piwnicy świeczkę. Dwie świeczki. W tych zmaganiach nie ma elektroniki. Jest wyobraźnia przeciw wyobraźni. Jak w chwili narodzin.

Witajcie, po raz trzeci, w świecie Midgaardu! W świecie mistrzowsko zaprojektowanym przez Jarosława Grzędowicza. W świecie, który mrocznym pięknem zachwycił tysiące czytelników w całej Polsce. W świecie, w którym psuje się wszystko, co jest zasilane prądem.

Tam istnieje magia…

Która pozwoliła się okiełznać uczonym, aby nimi zawładnąć. Która uczyniła ziemskich śmiertelników bogami i zasiała ziarno niezgody. Która zaczęła wyniszczać Midgaard.

Vuko Drakkainen wraz z wojownikami chce zapobiec zbliżającej się wizji zagłady. Na swej drodze spotyka władcę Lodowego Ogrodu. Lecz, czy bóg, który wezwał Wędrującego Nocą do siebie, okaże się przyjacielem?
Droga Pod Górę dla tohimona Terkeja okazuje się być krętym labiryntem. Wystarczy, by cienka nić przeznaczenia pękła, a upadnie duch Kirenenu. Jedynej pozostałości po imperium, pochłoniętego przez Ogień Azziny...

Trzecia część „Pana Lodowego Ogrodu” ukazała się w listopadzie 2009 roku pod nakładem Fabryki Słów. Czekano na nią dwa lata, tym bardziej, że poprzedniej osłonie sagi zarzucono rozciągnięcie akcji, przez co zmieszczenie historii w trzech tomach stało się niemożliwe.
Autor wyciągnął wnioski z popełnionego błędu. Sprawił, że akcja przyspieszyła. Wrażenie dynamizacji potęgują opisy przyrody, zmieniającej się pod wpływem pór roku oraz wprowadzenie napięcia, którego zabrakło w poprzednim tomie. Przygoda odsłania przed czytelnikiem kolejne krajobrazy. Wiele tajemnic zostaje rozwikłane. Dwie opowieści, w miarę zbliżania się ku finałowi, stają się coraz bliższe sobie, tworzą się najpierw nieobowiązujące powiązania, aby pod koniec zakleszczyć się w emocjonujący finał.

Grzędowicz stworzył własny, charakterystyczny tylko dla niego styl. Epickie, pełne rozmachu opisy kontrastują się z prędkimi, wwiercającymi się w mózg, zdaniami. Dzięki niemu autor tworzy klimat średniowiecznego zaduchu, wielowymiarową przestrzeń dla kreacji świata i bohaterów.
Świat Midgaard ciągle zachwyca swoim pięknem i niepowtarzalnym klimatem. Nadal czuć pasję, z którą jest przedstawiana forteca Fjollsfinna bądź dwór Smildrun. Jednak najgłębiej wrył się w pamięć przejmujący obraz Doliny Pani Bolesnej, tam [i]gdzie rządzą szalone majaki, ludzi zmienia się w wykastrowane bestie, a wrzody i gnijące ciało przykrywa się kwiatami.[/]
Zaś bohaterowie książki przyciągają czytelnika najmocniej. Czym byłaby ta powieść, w której zabrakłoby wisielczego humoru Vuko bądź słodziutkiej wróżki Cyfral? Kłócą się, nie pasują się do siebie, lecz w chwili zagrożenia potrafią ze sobą współdziałać. Nie inaczej kreacje Terkeja i Benkeja, młodzieńców, którymi szargają zwątpienie,. Zupełnie inaczej jest w wypadku okrutnej Smildrun – jest zdemoralizowaną kobietą, odpychającą już po pierwszym zdaniu.
Są to postacie prawdziwe, wierne obu rzeczywistościom – naszej i autora.
Dzięki nim wydaje się czytelnikowi, że ma do czynienia z prawdziwą opowieścią.

Ktoś mnie zapyta – czym ta powieść różni się od setek książek fantasy?
Świadomością autora. Grzędowicz nie ukrywa faktu przed czytelnikiem, że to, co wykreował, jest lepianką mitów i legend.
Jednakże pisarz ożywił ten świat. Magią. Midgaard ma serce, duszę i ciało. Dlatego chce się tam znowu wrócić.

„Pan Lodowego Ogrodu” staje się prawdziwą legendą. Jeśli czwarty i ostatni tom utrzyma wysoki poziom, będziemy mieli do czynienia z najlepszą sagą fantastyczną w Polsce. Która może konkurować nawet z tolkienowską prozą.
Polecam całą sagę wszystkim, którzy szukają dobrej literatury. Nawet tym, którzy nie lubią fantastyki.

Craig Un'Shallach · Wysłany: Wto 18:20, 02 Mar 2010 Temat postu:

Ale sie naprodukowałaś Razz

Lara · Wysłany: Czw 00:01, 04 Mar 2010 Temat postu:

Kurczę.....kiedy ja to przeczytam OoO

Avarati · Wysłany: Czw 18:37, 04 Mar 2010 Temat postu:

Nikt Ci nie każe tego czytać Wink

Atrita · Wysłany: Czw 18:42, 04 Mar 2010 Temat postu:

Tak, recenzja bardzo dobra. Od razu zachęca do czytania (mam nadzieję zabrać się za to, jak tylko skończę z "Atramentem"). Spisałaś się, Avi xD

Rvianna · Wysłany: Czw 18:45, 04 Mar 2010 Temat postu:

Jak skończę Kłamcę, Tokarczuk i te wszystkie romanse Austen, lektury... to dorwę Grzędowicza Very Happy

"Atrament" ?

Elena · Wysłany: Czw 19:47, 04 Mar 2010 Temat postu:

Mi sie Atrament skojazyła z serią Cornelii Funke o.O